Fizjoterapia uroginekologiczna stosowana jest najczęściej w przypadku nietrzymania moczu (różnego pochodzenia), zaburzeń statyki narządów rodnych, coccygodynii (bóle kości ogonowej i jej okolicy), bolesnego współżycia oraz blizn (pooperacyjnych, pozabiegowych lub powstałych na skutek urazu tkanek miękkich w trakcie porodu).
Terapia opiera się głównie na pracy manualnej oraz ćwiczeniach terapeutycznych mięśni dna miednicy. Dużą uwagę poświęca się nauce prawidłowej postawy ciała, prawidłowego wykonywania codziennych czynności (stabilizacja odcinka lędźwiowego kręgosłupa, aktywowanie mięśnia poprzecznego brzucha), prawidłowej mikcji i defekacji. W trudniejszych przypadkach stosuje się również elektrostymulację i biofeedback. Sporą grupę pacjentek stanowią kobiety w okresie ciąży i połogu (fizjoterapia okołoporodowa), u których dodatkowo pojawiają się takie dolegliwości jak: ból okolicy lędźwiowej kręgosłupa, rozstęp mięśnia prostego brzucha (kresy białej), rozejście spojenia łonowego, obrzęki kończyn dolnych, czy nawał pokarmu. W takich przypadkach bardzo dobre efekty przynosi zastosowany łącznie z terapią kinesiotaping.
